Het schilderij paste net... heel voorzichtig schoof ik samen met mijn zoon het kunstwerk achterin mijn bus. Deze dag kon al niet meer stuk. Hoe leuk is het om een schilderij te brengen naar een geweldige dame. Een gedreven, vrolijke, lieve, aardige, cordate advocaat die in een prachtig pand in Amersfoort haar kantoor heeft. Een paar dagen geleden kwam zij samen met haar man in mijn atelier om gewoon even te kijken. Al een paar jaar op zoek naar een kunstwerk en de vonk sloeg gewoon over bij het zien van een groot schilderij op de achterwand van het atelier. Op de foto hierboven ben ik nog aan het werk met het schilderij en krijgt het doek een laatste vernislaag.
'Dit is 'm! Wat een kleuren! Wat een prachtig concept!' Terwijl de superlatieven door mijn atelier gingen, zette ik even een koffietje en we bekeken ook nog andere schilderijen, maar het doek met al die prachtige kleuren en de enorme grote maat, bleef toch echt de allermooiste.
En zo reed ik in mijn bus op weg naar Amersfoort. Ik belde aan bij de voordeur, bleek het een ander advocatenkantoor te zijn. Ja, ja, dat heb je met kunstenaars. Geef ze een kwast en je hebt geen kind meer aan ze, laat ze het juiste adres in toetsen en je mag hopen dat ze er ook daadwerkelijk komen. Het is niet voor niets dan André, mijn man, mij een aantal jaren geleden twee routeplanners meegaf, toen ik alleen naar Zweden moest rijden met drie kids op de achterbank. Bij Groningen belde ik hem al, omdat ik de afslag had gemist. Of toen ik in Parijs de oude parkeergarage onder het Louvre inreed voor een expositie en mijn bus dreigde klem te zitten tussen de betonning. Ook toen al was André op afstand niet alleen mijn grote liefde, maar ook mijn persoonlijke navigator. De vreugdekreet vanuit hem was groot, toen hij hoorde dat ik Parijs uberhaupt had gehaald. Zolang ik maar met bus en al in de parkeergarage was, was er volgens hem geen vuiltje aan de lucht. Maar goed, verder ben ik best heel zelfstandig, sta ik met beide benen op de grond en rij ik overal naar toe. Zij het soms met een enorme omweg. Maar dat terzijde.
En tja, dan sta je voor zo'n pand. Dat is toch om te smullen. Ik hou van torentjes. En deze heeft er maar liefst twee. Een betere ontvangst kan gewoon niet en bovendien laat ik mijn doeken graag achter in veilige huizen. Deze burcht is niet zomaar te veroveren.
Terwijl ik aanbelde bij de voordeur. Dit keer de juiste! Yes! Bleek in 'mijn' favoriete torentje de wenteltrap verstopt te zijn. Oei! Hoe krijg ik een groot {2.30 x 1.20} schilderij naar boven 'gewenteld'. We oefenen even droog, verkennen de ruimte, overleggen met een man. Man zegt dat het kan, dus vrouw denkt: 'Het kan misschien.'
En nu, lieve mensen, hangt het schilderij in een prachtige spreekkamer met uitzicht op een koninklijke tuin. De tafel waar dé gesprekken gevoerd worden, heeft ook nieuw uitzicht gekregen en hoeft vanaf vandaag niet meer de drager van een boeket te zijn, omdat het schilderij al de lente heeft binnengebracht.
Wat lief ik dat!
Wat lief ik schilderen!
Wat lief ik de mensen die door mijn schilderijen geïnspireerd mogen worden om positief te leven, ondanks alles en dankzij alles.
Foto's van het schilderij in het kantoor volgen zo spoedig mogelijk. Ben je al nieuwsgierig?
