In de prachtige Lebuiniskerk zat ik vrijdagmiddag. Onder de indruk, kan ik je zeggen. Na afloop van de dienst werd ik door een dame opgehaald. Ik mocht Archbishop Desmond Tutu even persoonlijk ontmoeten. Wat een verrassing!
Al dagen had ik met kwast in de hand aan een persoonlijk schilderij voor hem gewerkt. De verf zit nog enigszins op mijn handen, maar dat zie je niet op de foto en dat is ook totaal niet belangrijk. Ik stond daar gewoon. Zo vriendelijk als hij mij aankeek. Wat een open ogen en wat een brede glimlach. Ik verklapte hem dat ik een verrassing voor hem had gemaakt. En dat ik dat een andere dag zou schenken. Ik ben dan bijna zo dat ik het cadeau al op voorhand uit wil pakken omdat ik zo nieuwsgierig ben wat hij ervan zal vinden. Maar het schilderij stond nog keurig op mijn ezel in mijn atelier, dus kon hem deze mooie vrijdagmiddag toch niet worden.
En tja, wat zeg je dan? Sta je daar tegenover een mens die zijn leven heeft toegewijd aan de strijd tegen apartheid. Een man die ondanks vervolgingen en bedreigingen ‘het vuur in zijn borst’ -zoals hij dat zelf noemt, vorm heeft gegeven in zijn leven. Wat hou ik daarvan! Die passie. Zo mooi.
En dan sta ik tegenover een kleine, krachtige man en schudden we handen. Een gesprekje en ja vol nieuwe inspiratie het leven weer leven. Wat is het kostbaar om mens te mogen zijn. Iedereen even waardevol, even geliefd. Geen onderscheid. En toch. Thuis heb ik mijn colbert uitgedaan. De laatste verfstreken nog even plaatsen. Ik stort mij vol passie en gedrevenheid in het schilderij. De vrolijkheid, betrokkenheid, bewogenheid, passie, liefde en mededogen van hem verbeelden met grote kracht. Dat is een prachtige uitdaging!
..
ik moet natuurlijk niet te lang stil zijn, want ik krijg 3 minuten om mijn doek toe te lichten en hem een hand te geven en nog meer... o ja, onthullen van het doek. Vooral niet vergeten natuurlijk. Je zal het beleven. Sta ik daar, geweldige volzinnen, vergeet ik te onthullen... en de speech, doen we die in het Afrikaans, Engels of gewoon Nederlands.. hoe gaat dat eigenlijk? Moet ik erbij staan of zitten we samen? Geen idee? Moet mijn verfschort aan of strak in het pak?
Wat ben ik blij dat hij en ik gewoon mens zijn, dat bindt ons. Heerlijk toch.