Anne, 14 jaar, ziek, had als grootste wens samen met mij een schilderij maken. 25 april mocht ik haar verrassen!
En.. zij verraste mij. door in een 9 meter lange roze limousine voor te komen rijden.
‘Waar zal ik hem parkeren?’,
was de vraag van haar persoonlijke chauffeur.
‘Parkeren? Hoe? eh.. Ik zou zo zeggen, gewoon midden op straat, voor de deur! Staat zo lekker roze!’
En zo werden de bosbewoners van de Sonnevancklaan dit keer niet opgeschrikt door loslopende edelherten, maar door een onverwacht grote, roze limo midden op straat.
Ik gaf een rondleiding door mijn atelier. Anne en haar moeder straalden. Alles was leuk! Alles was mooi! Alles was super! Vervolgens kwamen we bij een leeg wit schildersdoek. ‘Hier gaat het gebeuren, Anne.’ zei ik. ‘We gaan samen aan de slag!’ Echt, echt waar? Ga ik echt samen met jou een schilderij maken?’
Haar moeder, de chauffeur en begeleiders zaten buiten in de zon terwijl wij de kwasten in handen namen. Even later zagen we een aantal volwassenen als tarzan met het slingertouw door de bomen bungelen.
Het was een vrolijke, zonnige dag.
Anne en ik kletsen, bespraken samen het leven met alle ups en downs en zochten vrolijke kleuren bij elkaar.
We kwamen in elkaars wereld en in de wereld van de verbeelding. Rust, ontspanning, plezier en voldoening maakten plaats in ons hart.
Bedankt Anne, dat je er was!
Bedankt dat ik je vandaag mocht ‘vrolijken’.