Foto’s Angie Wellink / met dank!
VOORAF:
Mij is gevraagd een persoonlijk schilderij aan te bieden aan Bisschop Tutu tijdens de persconferentie. ...
ja.. daar word ik wel even stil van.
..
ik moest natuurlijk niet te lang stil zijn, want ik kreeg 3 minuten om mijn doek toe te lichten en hem een hand te geven en nog meer... o ja, onthullen van het doek. Vooral niet vergeten natuurlijk. Je zal het beleven. Sta ik daar, geweldige volzinnen, vergeet ik te onthullen... en de speech, doen we die in het Afrikaans, Engels of gewoon Nederlands.. hoe gaat dat eigenlijk? Moet ik erbij staan of zitten we samen? Geen idee? Moet mijn verfschort aan of strak in het pak?
Wat ben ik blij dat hij en ik gewoon mens zijn, dat bindt ons. Heerlijk toch.
PERSCONFERENTIE ZATERDAG 22 SEPTEMBER
[Bisschop Tutu schildert zelf op het doek!]
3,2,1 CAMERA LOOPT:
Je begrijpt dat ik nu toch echt even wat ga uitwijden. Dit is iets om nooit meer te vergeten. Zit ik in de zaal. Word ik aangekondigd als famous Dutch Artist, met nog veel meer prachtige subtitels. Een aankondiging waarvan ik even dacht, dit gaat niet over mij....maar ja, het ging wel over mij. Dan loop je naar voren. De bisschop zit net op zijn stoel, maar het is toch echt de bedoeling dat hij meeloopt voor de onthulling. Terwijl hij gaat staan, reikt hij mij opnieuw de hand en maakt een beweging alsof hij mij met zoenen wil begroeten. Ja, wat doe je dan? Geen probleem, ik buig naar hem toe, geef twee zoenen en wil de derde ook ontvangen. Had ik mijn huiswerk maar beter gedaan. ‘Wilma, dat is niet netjes’ , denk ik in een flits. ‘O I’m so sorry’ ‘Met een grote lach, zegt hij: ‘oh, you’d like three kisses, well here there are..’
Sta ik daar weer drie zoenen te ontvangen. We zitten dus nu al op een score van 5 zoenen. En toen moest de rest van de pret nog beginnen. Ik had per slot van rekening maar drie minuten.
Wij liepen naar de ezel. Een rood met wit geblokt kleedje hangt over het werk. Hoe kan ook anders. Een Nederlands keukengevoel bekruipt me ineens meer dan een uur geleden.
Desmond Tutu wil al gelijk het kleed ervan trekken, maar ik weet dit moment nog net even uit te stellen. ‘Which colour has the word Ubuntu for you?’
Hij kijkt mij aan. Wacht. Lacht. Schudt zijn hoofd. Ik herhaal de vraag, licht het wat toe. HIj lacht nog een keer naar mij en zegt dan ‘Blue’.
Ubuntu is een van de kernwaarden van zijn leven. Het betekent ‘elk mens heeft elk mens nodig’. LOVE, BELIEVE, FORGIVE. DREAM.
Het schilderij heb ik de titel ‘Ubuntu’ gegeven. Mensen verbonden. De mens als een regenboog, zoals Tutu dit zelf verwoord. Elk mens zijn eigen kleur. Niet alleen spreken over prachtige zaken, maar vooral doen. Doe, leef wat je gelooft. Heb lief. Zie de ander. Zie slechtheid en ga er tegen in.
In het schilderij heb ik alle one-liners van Tutu verwerkt als een regenboog door en rondom mensen, in abstractie. Kleine foto’s van hemzelf erin verwerkt. Het schilderij heb ik warme kleuren gegeven. Vol in de kleur, geen pastel, maar helder en warm. Passend bij zijn persoonlijkheid. Het Afrikaanse gevoel in combinatie met de Nederlandse touch. Ook dit schilderij heeft in mijn slaapkamer gestaan, zodat ik het kon zien bij schemer, in de ochtend... en dan net even ontdekken welke lijnvoering nog verbeterd kan worden. Tjonge, ik word dan toch echt helemaal fanatiek. En dan sta ik daar, en wat heerlijk, dan ben ik toch blij. Zo ontzettend blij en dankbaar. Het schilderij klopt. Ik vind het zo mooi geworden, of ben ik dan arrogant als ik dat zo zeg? Het is toch heerlijk als je na heel hard werken er zo lekker over de top van kunt genieten... kijk, daar geniet ik nou van :)
Ik kijk vol aandacht naar de bisschop. Wat lees ik in zijn reactie. Wat zeggen zijn ogen, zijn gezicht.
...
Vol interesse volgt hij de lijnen.
Een glimlach,
Een knik.
Een goedkeuring op alle fronten.
Yes!
Yes!
De mens verbeeld met grote handen. Doe wat je gelooft.
Doe wat je hart je vertelt.
Doe iets als je onrecht ziet.
Doe ... met liefde en passie.
Prof. Harold Robles, oprichter van MKI, wijst hem nog op kleine details. Samen ontdekken ze een fotoreeks van 1 cm x 1cm waar ze samen gearmd staan afgebeeld. Plezier maakt zich eigen van de mannen. Zo mooi.
TUTU SCHILDERT ZELF!
Wanneer is een schilderij klaar?
Wie bepaalt dat?
Het leven is nooit af.
Een missie is zelden volledig volbracht.
Elk aandeel verbindt.
‘Please, would you connect with me by painting in the colour you like on this artwork?’
Opnieuw een grote glimlach, vertwijfeling. Dan langzaam neemt hij de kwast aan. Kijkt naar het kleurenpalet en kiest de kleur rood. De kwast gaat heel voorzichtig in de verf. Dan kijkt hij op. Zoekt over het doek. En zet midden in de abstractie van een mens een rode streep. Nog een, en nog één. De pers kruipt onmiddellijk dichterbij. Camara’s flitsen. Ik geniet en zeg niets. Dit is zo mooi! Hij zoekt naar de verf en jawel, bisschop Desmond Tutu is in de flow! Zal ik hem uitnodigen om een hele dag bij mij in het atelier te komen schilderen, dat is toch leuk!
De verbeelding van het werk laat de passie zien van Desmond Tutu. Zijn bewogenheid met anderen. Zijn liefde, zijn diepe verlangen dat mensen zich verbinden met elkaar en de verschillen accepteren en mogelijk zelfs vieren dat we verschillend zijn. Dat bindt ons. Dat maakt ons mens zoals we zijn bedoeld.