'Wilma, kom je een keer koffie drinken?'
'Ja, leuk'
We ontmoeten elkaar in een kasteel in het zuiden van het land. Daar opende ik een expositie, zij waren te gast.
[De foto's kwam ik onlangs tegen in mijn archief. Het is al een tijdje geleden, maar ah... wat was dat leuk.. geniet even mee]
En zo reed ik naar Noord Holland op weg naar het 'verborgen huis' van de vrouwen van Anton Heijboer. Het was even zoeken waar de ingang was, maar dat was nog maar het begin van de zoektocht in een ongewoon kunstig huis. Ik werd hartelijk ontvangen, de deur werd open
gehouden en enorme herdershonden waren blijkbaar ook heel blij dat ik koffie kwam drinken. Diverse deuren klapten open en dicht. Ze waren gemaakt van pallets. Tja, waarom ook niet.
Wat doe ik thuis met die hoge, dichte gevallen waar je niet overheen kunt kijken?
Mijn mobiele telefoon had binnen geen enkel bereik. Ik begaf me in een oord vol kunst, poëzie, filosofie en gedachtenspinsels waar je als vanzelf vrolijk en stil van wordt.
Voordat ik kon gaan zitten, schoof ik een enorme herdershond een stukje op. We moesten de beschilderde stoel blijkbaar samen delen. Prima toch. Zolang hij of zij mij maar niet van de stoel af zou duwen, bleven we vrienden. De koffie werd geserveerd. Ik ging voor de dames staan en hield een speech. In de leefomgeving van Anton Heijboer weet je ineens dat niets meer gek is.
'Lieve dames, wat een eer dat ik jullie gast mag zijn. Buiten is ver weg, maar wij zijn verborgen verbonden. De kunst en de kleuren van Anton vertellen ons verhalen, zoals niet dagelijks verteld wordt. Daarom mijn verhaal voor jullie. Weet dat jullie enorm, bijzonder geliefd zijn. Gezien, erkend en gekend. Vandaar dat ik een taart heb meegenomen. Jullie zijn een taart waard.. daarom dus. Een vork en een schoteltje zijn niet nodig, dit taartje gaat veel langer mee.
Ondertussen haalde ik een schilderij tevoorschijn. Applaus van de gezusters. Ons feestje.
Ik werd meegenomen in de catacombe van hun verblijf. Kleine gangen leiden mij naar de kristallenvoorraad, de kunst en nog meer kunst, totdat een grote bus [zo'n gele ouderwetse personenbus] ergens om de hoek opdoemde. Daarin lagen tekeningen, schetsen en nog meer van Anton.
'Lieve dames, wanneer komen jullie een bakkie doen bij mij in het atelier? Meer dan welkom!'
