Schilderen in Nazareth voor de drie delige TV serie 'Op 3 ezels'.
Nog steeds vind ik het een ongelooflijk goed idee van degene die dat allemaal regelt om aan mij te denken voor dit programma. Hoe mooi wil je het hebben? Naar Israël én schilderen. Wat een combi!
Zo stond ik in het kleine dorp, Nazareth, met een kwast in handen, zenuwachtig. Ik wist vooraf namelijk niet wat ik moest gaan schilderen. In de vroege ochtend luidde de opdracht als volgt: 'Schilder de ontmoeting van de engel met Maria.'
Ik maakte schetsen, zoveel en zo verschillend. Ik moest toch zeker weten dat ik een goed schilderij zou gaan maken. Ik wilde niet afgaan. Dat snap je. Zodra ik mijn potlood pakte, draaide de camera mee. Ik bedoel maar. Je wilt toch zeker wel serieus goed overkomen. Na nog meer schetsen sprak ik mijzelf ernstig toe: 'Wilma, kom op. Doe normaal. Ga schilderen vanuit je hart. Schilder wat jou raakt. Dat is wat je normaal gesproken ook doet, dat is je kracht. Kom op. Je kan het!' En zo liet ik mijn hart spreken. Maria moet ongeveer 15 jaar oud zijn geweest. Jong, heel jong. Ze was verloofd met Jozef. Als jong meisje had ik mij ooit verbeeld dat Maria de afwas deed toen plotseling 'Waahhh... ' een engel naast haar stond in de keuken.
'Ga maar even zitten, ik heb je belangrijk nieuws te vertellen!.'
En zo belandde Maria en de engel in mijn verbeelding aan de keukentafel. En zo ontstond een tafel met twee stoelen.
De tafel op het schilderij heb ik gemaakt met twee planken van hout dat meer dan 400 jaar oud was. Gekregen van een timmerman tijdens deze reis. Raad een hoe hij heette? Precies. Jozef! Ik voelde me even onwennig, maar goed, ook dat kan in Nazareth. De kleine takjes en het zand in het doek komen van de grond waar ik stond te schilderen. Het kant op een van de stoelen komt uit een bruidsstoffenzaak in een klein straatje in Nazareth. De spons op de tafel heb ik een huishoudelijk winkeltje gekocht. Zo is Nazareth letterlijk meegereisd naar mijn eigen wereld.
Op het moment dat ze samen aan tafel zitten en de engel spreekt, ontstaat er iets moois in het leven van Maria. Dit zie je verbeeldt in het midden van de stoel. Een hart gemaakt van echt bladgoud. Het hartje is nog niet af, maar het begin ontstond zodra de engel sprak.
Aan een keukentafel ben je gewoon jezelf. Je denkt niet in je eentje 'Oeps, zit mijn haar wel goed? Wat zal hij of zij van mij denken?' Welnee, je bent. Je bent gewoon wie je bent. Dat is de schoonheid van de keukentafel. Zoveel gedachten nemen je mee naar herinneringen, angsten, zorgen en voorpretjes. Alles. Vanalles gaat er aan de keukentafel door je heen. Denk jij soms ook wel eens: 'Als God bestaat, kan Hij dan ook eens bij mij aan de keukentafel aanschuiven?
'God, als U er echt bent, mag ik U dan iets vragen? Hoort U mij? Antwoordt U ook? Bent u begaan met mij? Zullen we eens een lang gesprek hebben? Gewoon over mijn leven? Welkom aan mijn levenstafel. Ik heb nog zoveel vragen.'
Maria, een buitengewoon gewoon meisje. Aan de keukentafel gebeurde een wonder. Ik wens je veel keukentafelwonderen toe.
Ik lief jou, Wilma
Laat mij weten wat je ervan vindt!
wilma@wilmaveen.nl